Laska ebonitowa służy do elektryzowania przez tarcie. Poprzez potarcie laski ebonitowej o sukno elektrony z sukna przechodzi na laskę ebonitową i laska jest naelektryzowana ujemnie, a sukno dodatnio.
Laska szklana służy do elektryzowania przez tarcie. Poprzez potarcie laski szklanej o papier elektrony z laski przechodzą na papier i laska jest naelektryzowana dodatnio, a sukno ujemnie. Najlepiej elektryzuje laskę szklaną papier przykrywający czekoladki. Proszę więc więcej jeść czekoladki, a papier używać do doświadczeń. Smacznego.
Elektrofor składa się z podwójnego, w środku pustego aluminiowego krążka z izolowanym uchwytem oraz z płyty winidurowej. Płytę elektryzujemy przez pocieranie, w wyniku czego elektryzuje się ujemnie, a następnie kładziemy na niej aluminiowy krążek. Po dotknięciu palcem, czyli uziemieniu ładunki ujemne z górnej części krążka przechodzą na ciało i na krążku pozostają ładunki dodatnie. Jest to przykład elektryzowania przez indukcję.
Elektroskop to przyrząd do wykrywania i określania ładunku elektrycznego. Elektroskop składa się z uziemionej obudowy i metalowego słupka odizolowanego od obudowy zakończonego na górze metalową kulką lub blaszką. Do słupka przymocowany jest prostokątny listek z cienkiej i lekkiej folii przewodzącej prąd. Po naelektryzowaniu słupka i listków przez dotknięcie, następuje odpychanie się jednoimiennych ładunków elektrycznych i listki wychylają się.
Maszyna elektrostatyczne składa się z dwóch tarcz izolacyjnych, które za pomocą korbki i odpowiedniej przekładni obracamy w przeciwnych kierunkach. Na zewnętrznej stronie tarczy są nałożone aluminiowe segmenty. Na osi obrotu tarcz z obu stron są umocowane metalowe pręty, zaopatrzone na końcach w metalowe szczotki, które dotykają segmentów aluminiowych. Na wysokości poziomej średnicy tarcz są umocowane zgięte pręty, opatrzone ostrzami (tzw., grzebieniami), które są zwrócone do obu tarcz, ale nie dotykają ich. Ostrza te zbierają ładunki, które są doprowadzone do iskiernika. Iskiernik stanowią dwie kulki na prętach metalowych opatrzonych ebonitowymi uchwytami. Kulki iskiernika są połączone z dwiema wewnętrznymi okładkami butelki lejdejskiej. Okładki zewnętrzne tych butelek są połączone prętem poziomym.
Podczas obracania tarczy powstają ładunki, które są zbierane przez grzebienie i między iskiernikami powstaje duża różnica potencjałów, co powoduje przeskok iskry.
Silnik obraca gumową taśmę. Naprzeciwko dolnej części taśmy znajduje się układ ostrzy podłączonych do źródła napięcia stałego. Z ostrzy przechodzą na taśmę elektrony i wędrują razem z taśmą do góry. Z drugiej strony u góry znajduje się podobny układ ostrzy, który zbiera ładunki z tarczy i odprowadza je na metalową czaszę. Ładunki bowiem w przewodniku gromadzą się tylko na jego powierzchni. W ten sposób na czaszy znajduje się bardzo duży ładunek i czasza ma duży potencjał.
Puszka jest wykonana z siatki metalowej. Jeśli umieścimy w puszcze elektroskop i podłączymy ją pod napięcie np. do generatora Van der Graffa to elektroskop się nie naelektryzuje. Dowodzi to, że ładunki gromadzą się jedynie na powierzchni przewodnika.
Na metalowej siatce umocowano papierki. Siatkę można wyginać w różne kształty takie jak litera "S" lub powierzchnia walcowa. Jeśli przyłożymy do siatki wysokie napięcie np. z generatora Van der Graffa to można zaobserwować rozkład ładunku na przewodniku. Gromadzi się on tylko na powierzchni zewnętrznej i najwięcej jest go na zagięciach.
Jeśli podłączymy do młynka wysokie napięcie np. z generatora Van der Graffa to młynek zaczyna się obracać przeciwnie do ostrzy. Na ostrzach jest największa gęstość ładunku, jest on więc przekazywany cząsteczkom powietrza i tworzy się wiatr elektronowy, wysyłany przeciwnie do ostrzy. Na zasadzie odrzutu ostrze odpychane jest w stronę przeciwną.
Przewodnik można podłączyć do źródła wysokiego napięcia np. generatora Van der Graffa. Jeśli dotkniemy próbnikiem do środka kuli to próbnik nie uzyska ładunku. Jeśli umieścimy naprzeciwko ostrza zapaloną świeczkę to to płomień odchyla się na zewnątrz ostrza. Potwierdza to powstawanie wiatru elektronowego potwierdza fakt, że największa gęstość ładunku znajduje się na ostrzu.
Jest to najstarsza postać kondensatora czyli przyrządu służącego do magazynowania ładunku elektrycznego. Składa się on z dwóch okładek czyli powierzchni metalicznych obecnie wykonywanych z folii aluminiowych, a dawniej z cynkowych. Jedna okładka znajduje się w środku naczynia szklanego (pierwotnie butelki), a druga na zewnątrz. Odkrycie tego przyrządu przypisuje się Pieterowi (Petrus) van Musschenbroekowi w styczniu 1746 roku w Lejdzie (Holandia), stad nazwa butelka lejdejska.
Kondensator ten składa się z dwóch zespołów płytek. Za pomocą pokrętła można wsuwać lub wysuwać jeden zespół płytek przez co zmienia się powierzchnia czynna, a więc i pojemność kondensatora. Taki kondensator służył dawniej do strojenia odbiornika radiowego do odbioru fali o odpowiedniej długości (częstotliwości).
